مولوی رومی، در دفتر اول از مثنوی معنوی، اشعاری آورده که حکایت از اخلاص بالای امیر المؤمنین (علیه‌السلام) دارد. او در مطلبی با عنوان «خدو انداختن خصم در روی امیر المؤمنین علی کرم الله وجهه و انداختن امیرالمؤمنین علی شمشیر از دست» می‌سراید:

از علی آموز اخلاص عمل * شیر حق را دان مطهر از دغل
در غزا بر پهلوانی دست یافت * زود شمشیری بر آورد و شتافت
او خدو انداخت در روی علی * افتخار هر نبی و هر ولی
در زمان انداخت شمشیر آن علی * کرد او اندر غزااش کاهلی
گشت حیران آن مبارز زین عمل * وز نمودن عفو و رحمت بی‌محل
گفت بر من تیغ تیز افراشتی * از چه افکندی مرا بگذاشتی
راز بگشا ای علی مرتضی * ای پس سوء القضا حسن القضا
گفت من تیغ از پی حق می‌زنم * بنده‌ی حقم نه مأمور تنم
شیر حقم نیستم شیر هوا * فعل من بر دین من باشد گوا
جز به باد او نجنبد میل من * نیست جز عشق احد سرخیل من
خشم بر شاهان شه و ما را غلام * خشم را هم بسته‌ام زیر لگام
تیغ حلمم گردن خشمم زدست * خشم حق بر من چو رحمت آمدست
چون در آمد علتی اندر غزا * تیغ را دیدم نهان کردن سزا
اندر آ من در گشادم مر تو را * تُف زدی و تحفه دادم مر تو را

اما اصل این حکایت چیست و در چه منابعی آمده است.
این حکایت را فقط در یک منبع یافتیم، به این عبارت:
الطَّبَرِیُ‏: لَمَّا ضَرَبَ عَلِیٌّ طَلْحَهَ الْعَبْدَرِیَّ بَرَکَهُ فَکَبَّرَ رَسُولُ اللهِ (ص) وَ قَالَ‏ لِعَلِیٍّ: مَا مَنَعَکَ أَنْ تُجْهِزَ عَلَیْهِ؟ قَالَ: إِنَّ ابْنَ عَمِّی نَاشَدَنِی اللهَ وَ الرَّحِمَ حِینَ انْکَشَفَتْ عَوْرَتُهُ فَاسْتَحْیَیْتُهُ. وَ لَمَّا أَدْرَکَ عَمْرَو بْنَ عَبْدَ وُدٍّ لَمْ یَضْرِبْهُ فَوَقَعُوا فِی عَلِیٍّ (ع) فَرَدَّ عَنْهُ حُذَیْفَهُ فَقَالَ النَّبِیُّ (ص): «مَهْ یَا حُذَیْفَهُ فَإِنَّ عَلِیّاً سَیَذْکُرُ سَبَبَ وَقْفَتِهِ» ثُمَّ إِنَّهُ ضَرَبَهُ فَلَمَّا جَاءَ سَأَلَهُ النَّبِیُّ عَنْ ذَلِکَ فَقَالَ: «قَدْ کَانَ شَتَمَ أُمِّی وَ تَفَلَ‏ فِی‏ وَجْهِی‏ فَخَشِیتُ‏ أَنْ أَضْرِبَهُ لِحَظِّ نَفْسِی فَتَرَکْتُهُ حَتَّى سَکَنَ مَا بِی ثُمَّ قَتَلْتُهُ فِی اللهِ».
(مناقب آل أبی طالب (علیهم السلام)، محمد بن على ابن شهر آشوب مازندرانى، جلد ۲، صفحه‌ی ۱۱۴)

***

گر چه مناقب ابن شهر آشوب، از کتاب‌های معتبر شیعی و از منابع استجماع منهاج فردوسیان است، ولی سه اشکال بر این عبارت، وارد است:
اشکال اول: این عبارت از استادان معظم منهاج فردوسیان (علیهم‌السلام) نیست؛ بلکه اصلاً گوینده‌اش معلوم نیست.
اشکال دوم: گویا منظور از طبری، صاحب تاریخ معروف باشد، که اگر چنین باشد، منبع اصلی این حکایت، تاریخ است نه روایت.
اشکال سوم: اگر منظور از طبری، صاحب تاریخ باشد، شیعه نیست بلکه از عامه است. یعنی اگر بخواهیم از تاریخ هم استفاده کنیم، تاریخ شیعه نیست.

***

با این تفاصیل، نمی‌توان از این عبارت، قاعده‌ی نظری تجملی استفاده نمود.

سؤال: به چه دلیل، باید خمس را به ولی فقیه داد؟
جواب: بین فقهای شیعه اختلاف نظر است که آیا خمس یا به عبارت درست‌تر، سهم امام (علیه‌السلام) متعلق به شخص امام زمان (علیه‌السلام) است یا جایگاه امامت؟
جدا از دلایل روایی‌ای که می‌فهماند به جایگاه امامت تعلق می‌گیرد نه به شخص امام، اگر امر دایر شود بین این که سهم امام را چون اکنون آن عزیز در غیبت است و دسترسی به ایشان برایمان مقدور نیست، به مرجع تقلید بدهیم یا به ولی امر مسلمین، می‌گوییم:
اگر سهم امام، متعلق به «شخص امام» باشد و به ولی فقیه بدهیم تا در رضای آن حضرت مصرف نماید، ضرر نکرده‌ایم چون فقیه حاکم هم یکی از مراجع است؛ ولی اگر مربوط به «جایگاه امامت» باشد و به مرجع تقلید غیر حاکم بدهیم، نابجا پرداخت کرده‌ایم یا حد اقل خلاف احتیاط عمل نموده‌ایم.
پس احتیاط حکم می‌کند خمس به ولی فقیه داده شود نه به مرجع تقلید غیر حاکم.
برای تبرک، سخنی از استاد معظم حضرت امام هادی (علیه‌السلام) را نقل می‌کنیم:
عَنْ أَبِی عَلِیِّ بْنِ رَاشِدٍ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِی الْحَسَنِ الثَّالِثِ (علیه‌السلام): إِنَّا نُؤْتَى بِالشَّیْ‌ءِ فَیُقَالُ هَذَا کَانَ لِأَبِی جَعْفَرٍ (علیه‌السلام) عِنْدَنَا فَکَیْفَ نَصْنَعُ؟ فَقَالَ: «مَا کَانَ لِأَبِی (علیه‌السلام) بِسَبَبِ الْإِمَامَهِ فَهُوَ لِی وَ مَا کَانَ غَیْرَ ذَلِکَ فَهُوَ مِیرَاثٌ عَلَى کِتَابِ اللَّهِ وَ سُنَّهِ نَبِیِّهِ» (وسائل الشیعه، شیخ حر عاملی، ج۹، ص۵۳۷، ابواب انفال، باب۲، ح ۶، چاپ آل البیت)
راوی می‌گوید به امام هادی (علیه‌السلام) عرض کردم: گاهی برای ما چیزی می‌آورند و می‌گویند این از امام جواد (علیه‌السلام) در نزد ما مانده است، با آن چه کنیم؟
حضرت فرمودند: «آنچه برای پدرم به سبب جایگاه امامت بوده (سهم امام) اکنون برای من است و آنچه غیر از این است (مال شخصی آن حضرت بوده) میراث است بر طبق کتاب خدا و سنت پیامبرش (که باید در بین همه‌ی ورثه، تقسیم گردد).

موفق باشید
حاج فردوسی

سؤال:
چرا زنان، باید حدود یک چهارم از عمرشان، به دلیل عادت ماهیانه، محروم از نماز باشند؟
جواب:
اصل اقامه‌ی نماز برای یاد خداست که فرمود: «أَقِمِ الصَّلاهَ لِذِکری» (سوره‌ی طه، آیه‌ی ۱۴) و در ایام حیض و نفاس، فقط نماز خواندن با حرکات خاصش یعنی شروع شدن با تکبیره الاحرام و سوره‌ی حمد و رکوع و سجده و … ممنوع است ولی دستور فرموده‌اند که بانوان محترمه در این ایام، وضو گرفته و چادر نماز بپوشند و بر سر سجاده بنشینند و ذکر بگویند. ذکر شریف صلوات، ذکر شریف تسبیحات اربعه، ذکر شریف تسبیح حضرت صدیقه‌ی طاهره (سلام الله علیها)، تلاوت قرآن (غیر از چهار سوره)، دعا کردن درباره‌ی خود و دیگران و ذکر شریف استغفار و … مانعی ندارد. ولی مع الاسف بانوان محترمه در ایام حیض و نفاس، حتی خود را از بیدار بودن در سحر و بین الطلوعین محروم می‌کنند و در آن روزها، بکلی از وقت نماز و قبله و سجاده و ذکر و توجه به درگاه باری تعالی غفلت می‌نمایند. پس محرومیتشان از ناحیه‌ی خدای متعال نیست بلکه از ناحیه‌ی تنبلی و بی‌توجهی خودشان است. هر خانمی که به این دستور عمل کند و در روزهای حیض و نفاس، به ذکر و تلاوت بپردازد، خواهد فهمید که هیچ گونه محرومیتی از یاد خدای متعال و حضور بر بارگاه قدس الهی ندارد.

موفق باشید
حاج فردوسی

شرایط عضویت در مجموعه‌ی اصحاب منهاج فردوسیان چیست؟
جواب:
عضو شدن در مجموعه‌ی اصحاب منهاج فردوسیان، مشروط به این است که متعهد شوید برای برادران و خواهران ندیده و نشناخته‌ی منهاجی خود که در اقصی نقاط عالم در حال مبارزه با نفس و جهاد اکبر هستند، در مشاهد مشرفه و زمان‌های استجابت، دعا کنید. شرط دیگری ندارد.

موفق باشید
حاج فردوسی